Object and Subject
Alledaagse vormen, voorwerpen en materialen staan bij deze tentoonstelling in de schijnwerpers. Maar je krijgt ze bij TROEF in een nieuw licht te zien. Achter het banale voorkomen van deze expositie schuilt een dieper verhaal met een filosofische vraag. Kunnen wij mensen eigenlijk wel objectief naar objecten kijken? Of is een voorwerp altijd onderworpen aan subjectiviteit, en daarmee dus afhankelijk van de waarneming, voorkeur en interpretatie van de kijker. Wat is de essentie van een ding of object en hoe kan een kunstenaar deze vangen? Volgens Aristoteles is het ‘wezen’ datgene wat blijft bestaan onder wisselende omstandigheden. Plato daarentegen zegt dat de voorwerpen om ons heen juist veranderlijk en vergankelijk zijn, en dat deze daardoor geen voorwerp van kennis kunnen zijn. De Idee van de cirkel gaat voor hem vanzelfsprekend vooraf aan alle afbeeldingen ervan maar is niet afhankelijk van het bestaan van die afbeeldingen. Het woord ‘idee’ van Plato komt van het griekse woord idea wat ‘gestalte’ of ‘aanblik’ betekent. We noemen dat nu ‘kern’ of ‘essentie’.
De werken in Object and Subject beslaan de ruimte tussen de essentie van een ding of object en het zintuiglijk waarneembare. Een van de kunstenaars, Emma van Noort zegt over haar werkwijze; "Ik zoek naar personages in de objecten of materialen wanneer ik ze tentoonstel en verplaats om een nieuwe contextuele samenwerking te vormen."
Volgens Aristoteles bestaan de Ideeën zoals Plato ze bedoelde niet; hij stelt dat alles wat de mens denkt gebaseerd is op de waarneming. Hij sprak wel over de ‘essentie’ van een voorwerp. Volgens hem waren alle voorwerpen samengesteld uit materie en vorm, waarbij de vorm het bepalende element is. Aristoteles was net als Plato van mening dat bijvoorbeeld de ‘paardheid’ van een paard eeuwig en onveranderlijk is. Maar hij beweerde dat zo’n idee pas in ons hoofd kan ontstaan nadat we een aantal paarden hebben gezien. Er bestaan geen aangeboren ideeën: alles wat de mens denkt is gebaseerd op waarneming.
Wat is of maakt dit voorwerp? Hoe ervaar je dit object? Wat maakt dat je het zo ervaart?
De titel van de expositie verwijst naar de objecten die de kunstenaars als onderwerp hebben genomen. Maar ook naar het onderwerpen van een voorwerp aan filosofische vragen waarop geen ondubbelzinnig antwoord kan worden gegeven.
Te zien van
04.11.22 - 03.11.22
ALEX ZAMORA (1986)
Afgestudeerd aan de afdeling Design Lab van de Gerrit Rietveld Academie. Alex is een kunstenaar, maker en ontwerper wiens werk het midden houdt tussen productontwerp, kunst en toneeldecoratie.
Hij maakt en ontwerpt functionele objecten, handgemaakt, experimenteert met materialen en vormen en onderzoekt de relatie van objecten in de ruimte en hun co-existentie in ons dagelijks leven.
Sinds 2020 ontwikkelt hij een praktijk met keramiek waarin hij kunst als handelswaar onthult en kwesties als onzekerheid en schaarste relateert, waarbij hij alledaagse voorwerpen creëert die het idee van thuis vertegenwoordigen.
Souvenirs of a life you never lived
Er waren altijd dingen die we niet in huis hadden. Ik heb
dit gebrek eens bevredigd met patronen van compilatie
en verzameling. Vandaag ben ik geïnspireerd door de beperking van het 'niet hebben' in een verleden.
Ik maak alledaagse voorwerpen die een
thuisgevoel vertegenwoordigen.
Door mijn overschot te verkopen, ga ik terug naar de oorsprong van het begrip handel. De productie van goederen is zowel een overlevingsstrategie als een leermiddel. Elk object dat ik maak, verbetert het volgende. Ik laat mijn stukken gaan omdat ze het verdienen om getuige te zijn van allerlei landschappen.
Bedankt dat je voor ons hebt gekozen!
Graduated from the Design Lab department at the Gerrit Rietveld Academie. Alex is an artist, maker and designer whose work can be framed half way between product design, art and stage decoration.
He makes and designs functional objects, handcrafted, experimenting with materials and shapes and exploring the relationship of objects in space and their coexistence in our daily lives.
Since 2020 he has been developing a practice with ceramics where he reveals art as commodity, and relates issues such as precariousness and shortage, creating everyday objects that represent the idea of home.
Souvenirs of a life you never lived
There were always things that we didn’t have at home. I once satisfied this lack with patterns of compilation and collection. Today I am inspired by the limitation of “not having” in a past. I produce everyday objects that represent a feeling of home.
By selling my surplus, I go back to the origins of the concept of trade. The production of commodities is a strategy of survival as well as a tool for learning. Every object I make improves the next. I let my pieces go because they deserve to witness all kinds of landscapes.
Thanks for choosing us!
EMMA VAN NOORT (1990)
Functionaliteit, hoe onpopulair dit in een artistieke context ook klinkt, is een gegeven waar ik graag mee speel. Ik onderzoek het gezegde ‘Form Follows Function’ (vorm volgt functie) in de context van transport, materialiteit en de ‘menselijke maat’. Dit vertaalt zich in mijn installaties naar modulaire en multifunctionele sculpturen.
Mijn huidige artistieke onderzoek focust op standaardisering in ons dagelijkse leven. Hiervoor kijk ik voornamelijk naar de huiselijke setting. Ik gebruik de recente verbouwing van mijn huis als testcase waarin ik soms in frustrerende maar ook grappige bureaucratische situaties terecht kwam. Verschillende materialen en vormen die ik daarin tegenkwam liet ik de weg lijden naar hun historische context. Dit materiaal onderzoek vormt de basis voor mijn huidige werk.
Soft Corners of Concrete Marble Possibilities
‘Soft Corners of Concrete Marble Possibilities’ is een serie werken dat refereert aan architectonische anekdotes. Ik laat mij zowel, bewust als intuïtief, inspireren door herhalende momenten in mijn dag. De momenten dat ik van het station naar mijn atelier, van mijn atelier naar de werkplaat, en van de werkplaats naar huis verplaatst.
Mijn sculpturale handschrift is beïnvloed door gestandaardiseerde infrastructuren dat onze beweging manipuleert in een stedelijke en huiselijke setting. Praktische beweegredenen vormen een kader waarbij beperkingen resulteren in modulaire multifunctionele objecten. Ik imiteer en hergebruik materialen die ik plaats en verplaats tot een nieuwe infrastructuur. Ik kijk naar de karakters van het object en de materialen en laat deze onderling een nieuwe contextuele samenwerking aangaan.
Functionality, as unpopular it might be in an artistic context, is a given that I like to play with. I´m experimenting with how ´Form Follows Function´ in the context of transport, materiality and human proportions. I translate this in my installations resulting in detachable and
modular sculptures.
My current research focuses on standardisation in our daily lives. For this, I mainly look into the domestic space and use the recent renovation of my own house as a test case in which I came across sometimes frustrating or ridiculous situations.
I explore my surrounding through materials as I investigate the movements through a space and let materials guide me into their historical context to get a deeper understanding of what the work communicates.
Soft Corners of Concrete Marble Possibilities
Soft Corners of Concrete Marble Possibilities is a series of works that refer to architectural anecdotes. I deliberately and sometimes subconsciously borrowed their visual appearance from repeating moments in my day. Walking from the station to the studio, from the studio to the workshops and from the workshops home. My home that was under construction influenced my sculptural language and interest in standardized infrastructures that manipulate our movement in the domestic space and urban context. Functional creative decisions create a framework resulting in detachable, modular and multifunctional objects. I look for characters in the objects or materials when I display and displace them to form a new contextual collaboration.
EVA BUREMA (1996)
Eva Burema is een grafisch ontwerper en visueel kunstenaar/onderzoeker gevestigd in Amsterdam (NL). Haar praktijk komt momenteel tot uiting in onderzoek naar beeld en vorm. Dit resulteert voornamelijk in foto's, associatieve assemblages, boek- en communicatiedesign over onderwerpen als consumentencultuur, commercie en voedsel. Door de nadruk te leggen op de esthetische dimensies van haar onderwerpen bevraagd ze de vorm van kunstmatig geproduceerde producten.
Don’t Spoil My Appetite
Don't Spoil My Appetie is een op beeld onderzoek naar het uiterlijk van hedendaagse bewerkte voedingsmiddelen. Dit werk toont visuele suggesties die wijzen op de esthetische overeenkomsten van zogenaamd eetbare en niet-eetbare artefacten.
Wat betekent het dat de esthetische grens tussen voedsel en object steeds vager wordt? Wat kan het uiterlijk van kunstmatig geproduceerd voedsel ons vertellen over hoe we ons verhouden tot wat we eten? En hoe we ons verhouden tot andere niet menselijke entiteiten?
Dit groeiende archief van afbeeldingen van kunstmatige objecten en voedselproducten is mede gemaakt met behulp van Google Image Search. Als reactie op de geüploade afbeeldingen van voedsel presenteerde Google vooral afbeeldingen waarin geen voedsel was afgebeeld, maar eerder een artificieel vervaardigd object.
Food/Non-Food #1
Food/Non-Food #4
Food/Non-Food #6
Deze selectie van foto's vormt deels het vervolg op Don't Spoil My Appetite. Door de collageachtige principes uit de publicatie om te zetten in levensechte sets, blijft ze de esthetische relatie tussen eetbare en niet-eetbare artefacten door middel van fotografie bevragen.
Don’t Spoil My Appetite scan No. 1
Don’t Spoil My Appetite scan No. 2
Beiden zijn pagina’s uit Don’t Spoil My Appetite (boek).
Eva Burema is a graphic designer and visual artist/researcher based in Amsterdam (NL). Her practice is currently manifested in studies of image and shape. This mainly results in photographs, associative assemblages, book- and communication design and on topics such as consumer culture, commerce, and the realm of food. By emphasizing the aesthetic dimensions of her subjects she questions the shape of artificially produced products.
Don’t Spoil My Appetite
Don’t Spoil My Appetite is an image based research on the appearance of modern-day processed food. This work displays visual suggestions that hint at the aesthetic similarities of supposedly edible and non-edible artifacts.
What does it mean that the aesthetic boundary between food and object is becoming increasingly blurred? What can the appearance of artificially produced food tell us about how we relate to what we eat? And to other-than-human beings?
This growing archive of images of artificial objects and food products is co-created with help of Google Image Search. As a response to the uploaded images of food, Google mostly presented images in which no food was depicted, but rather a manufactured object.
Food/Non-Food #1
Food/Non-Food #4
Food/Non-Food #6
This selection of photographs partially form the follow-up to Don’t Spoil My Appetite. By turning the collage-like principals from the publication into real-life sets, she continues to question the aesthetic relation between edible and non-edible artifacts through photography.
Don’t Spoil My Appetite scan No. 1
Don’t Spoil My Appetite scan No. 2
Both are pages from Don’t Spoil My Appetite (book).
SUZANNE ADELMEIJER (1996)
In mijn werk speel ik met het (vervormen van) perspectief. Ik voel sterk dat wat wij zien afhankelijk is van wat we verwachten te zien. De herkenbare aspecten die ik gebruik in mijn werk geven me de kans om mijn eigen veronderstellingen (en daarmee de manier waarop ik naar de wereld om mij heen kijk) te bevragen.
Painting of a cloth #3
Painting of a cloth #4
Het idee van bedekken vind ik erg interessant. Bedekken maakt dat er ook automatisch iets is om te ontdekken.
De combinatie van de geheimzinnigheid hiervan, evenals het menselijke verlangen naar opheldering, maakt het voor mij erg boeiend. De theedoek, vaak gekenmerkt door zijn herkenbare print, is een herkenbaar dagelijks object. Dit heeft als gevolg dat het beladen is met betekenis en verwachting.
De geschilderde doek bedekt iets, maar het “bedekte” is enkel negatieve ruimte. Ik wilde een licht schijnen op de bedekker, in plaats van hetgeen wat “ontdekt” moet worden. De theedoek is alledaags, herkenbaar en daarmee krachtig omdat het bevraagt wat ik (wanneer) interessant vind, en wat gewoon.
Three cloths
Voor mij gaat dit werk over mijn eigen aannames en (de betekenis van) het bedekken. Één van deze doeken is niet van stof gemaakt, maar van keramiek. Kan iets van keramiek een doek zijn? De keramieken versie vervult niet de functie van een doek zoals ik die ken. Maar de andere twee doen dit ook niet. Bedekken kenmerkt zich vaak door gebruik van de zwaartekracht. Dit werk is niet liggend, maar hangt verticaal. Bedekken deze objecten elkaar?
En als de doeken hun functie zoals ik die ken niet vervullen, is de keramieken versie in dit geval dan niet ook een doek? Of zijn ze dat nu geen van allen?
In my work I play with (distorting) perspective. I believe that what we see is inherent to what we expect to see. Recognizable imagery gives me the possibility to question my own assumptions and the way I look at the world around me.
Painting of a cloth #3
Painting of a cloth #4
I find the idea of covering fascinating. To me it automatically means that there is something to uncover.
The mystery of it, as well as the longing to know something, makes me very excited. The tea towel, especially with its recognizable prints, plays a clear role in our lives. This has the consequence that it is covered with meaning and with expectations.
The cloth covers something, but this is now merely negative space. I wanted to give a podium to the cover, rather than to what there is to be discovered. The tea towel being something mundane, part of everyday life, gives the work strength because it raises questions about what I tend to find interesting and what is just “normal”.
Three cloths
For me, this work is about covering and about the assumptions I have. One of these cloths is not made out of fabric, but out of ceramics. Can something made out of ceramics, be a cloth? The ceramic piece does not fulfill the function of a cloth. But the other two do not, either. The act of covering is often possible because of gravity. This work is not laying down, it is hung vertically. Do these three objects cover each other? And if the cloths are not fulfilling any function right now, then can the ceramic piece be a cloth, too?
